Ακόμα θυμάμαι το πρώτο Τζαζ live που είχα δει στο Πεδίο του Άρεως. Πρέπει  να ήταν μία από τις συναυλίες του Φεστιβάλ Βιβλίου, σίγουρα πάνω από 20 χρόνια. Ήταν μέρα ακόμα και εγώ, έφηβος τότε, ροκάς δήλωνα, είχα μείνει άφωνος. Με τη μουσική; Όχι τόσο, όσο με ένα τυπάκι, μάλλον ξένος, που χόρευε σαν τρελός, και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί. Εγώ άκουγα κάτι νευρώδες μεν, αλλά που δεν χορευόταν, πώς να το κάνουμε.
  Το θυμάμαι αυτό το τυπάκι κάθε φορά που λικνίζομαι και πορώνομαι με και χορεύω με Thelonius Monk,  Charles Lloyd, τί άλλο; Και τον τιτανοτεράστιο Bernard "Pretty" Purdie , που ξαναθυμήθηκα τις προάλλες.

 Με το παπουτσάκι από βιντεοταινία του '80 αυτός ό αφράτος θείος γκρουβάρει και διδάσκει, ενώ παράλληλα διασκεδάζει και γελάει τόσο, μα τόσο μεταδοτικά...